Deze moeder appt een jaar na haar verblijf in het Babyhuis

Ik heb een leuk nieuwtje! Ik ga verhuizen naar een eigen woning, eindelijk na zo lang wachten. Ik wil iedereen van het Babyhuis heel erg bedanken voor alle strijd die jullie hadden met mij en de hulp die jullie mij geboden hebben. Dankzij jullie kan ik nu eindelijk mijn vleugels spreiden op mijn eigen plek.

Een bewoonster

Het Babyhuis,

Een kaartje als bedankje voor het afgelopen jaar. Het was niet altijd makkelijk in het Babyhuis en ik wou vaak opgeven maar mede dankzij jullie sta ik nu waar ik wil staan. Ik heb een eigen huisje, een prachtig kindje en werk!
A. wordt al super groot hij kan al enkele woorden zeggen en groeit zo snel. Hij loopt en rent ook al!

Via deze weg willen wij jullie laten weten dat jullie zoveel voor mij en mijn baby betekend hebben in een voor ons moeilijke periode. Jullie kennis, liefde en humor hebben ons door deze periode heen geholpen!

We hopen jullie snel weer te zien.
Bedankt voor alle goede zorgen, jullie zijn toppers!

Liefs

Medewerker Babyhuis

Tijdens een behandelgesprek met een moeder deelt zij een aantal hele prachtige woorden die mij ontzettend trots maken op deze moeder en het Babyhuis team van collega’s én vrijwilligers.

“Afgelopen week heb ik volgens mij inzicht gekregen in wat jullie doen…”.
In eerste instantie twijfelt ze of ze het wel goed heeft gezien, want eigenlijk kent ze dit zelf niet zo goed omdat ze dit niet echt heeft meegekregen.
“Is het zo dat wat jullie doen eigenlijk een veilige hechtingsrelatie tussen mij en jullie is? Heb ik een veilige hechtingsrelatie herkent?”.
Deze moeder legt uit wat ze heeft gemerkt.
“Wanneer ik naar jullie toe kom met iets, dan zijn jullie altijd bereid om mij te helpen. Als dat niet direct lukt dan zorgen jullie dat er iemand anders wel kan helpen óf dat je bij mij terugkomt als het wel lukt. Ook als ik niet uit mijzelf naar jullie kom, dan zien jullie aan mij als er iets is, jullie vragen dan ook of dat zo is en helpen me vervolgens hiermee. Ik mag hier zijn, bij jullie, met al mijn gedachten en emoties. Jullie vinden ook eigenlijk niets raar of gek.”
Wanneer ik deze moeder bevestig dat we dit inderdaad doen toont zij een grote glimlach op haar gezicht en noemt zij “dus heb ik het toch gezien… doordat jullie naar mij kijken en op mij afstemmen, lukt het mij vervolgens weer om naar mijn baby te kijken en op hem af te stemmen. Het is voor mij een gekke ervaring, want het is niet iets wat ik gewend ben.”
Het uitspreken en realiseren van dit inzicht maakt de moeder emotioneel. Het raakt mij ook en ik laat dit aan haar zien en benoem het. Ze bedankt mij voor het laten zien van mijn tranen, dit geeft haar namelijk de boodschap dat emoties er mogen zijn.
“Ik herken gewoon een veilig hechting en dit geeft mij hoop dat ik dit ook kan neerzetten, dat ik mijn blauwdruk ga herschrijven”.

Haar blauwdruk is ze allang aan het herschrijven en ze is al een heel eind op weg. Bij zichzelf is het nog lastig herkennen, al heb ik er alle vertrouwen in dat ze dit zelf ook zal gaan zien. X.

Een bewoonster

Lieve allemaal,Bijna dagelijks rijd ik langs het Babyhuis en komen alle warme herinneringen aan mijn tijd in het Babyhuis weer naar boven. Nu ruim 2 jaar later is het wel weer tijd voor een update, een goede update!

Mei 2020 verlieten wij het Babyhuis om intrek te nemen in onze woning in Dordrecht. Hoe kwetsbaar wij toen nog waren, wij geloofden wel in ons. Minimaal 100 ziekenhuisbezoekjes, opnames en spoedbezoekjes verder kunnen wij nu eindelijk zeggen dat ook wij momenteel rust ervaren. G. gaat nog steeds 3 keer per week naar het KDC en momenteel zijn wij bezig met de aanmelding om per september naar school te gaan. Wie had ooit durven dromen na alle heftige diagnoses, dat het zo’n ijzersterke peuter zou worden, die je niet kunt bijbenen wanneer hij wegrent wanneer hij iets stouts heeft gedaan 😊

Zelf sta ik op het punt om af te studeren voor mijn studie “gespecialiseerd pedagogisch medewerker”, waarna ik direct parttime aan de slag kan bij een kinderdagverblijf.

Al het bovengenoemde heugelijke nieuws had ik niet kunnen vertellen zonder die goede fundering die jullie ons gegeven hebben op ons kwetsbaarste moment, dankjewel!

Hopelijk, wanneer de besmettingen dalen, kunnen wij gauw eens langskomen. Liefs x

Chaima

Via een wijkteam heb ik vervolgens hulp gezocht. Ik had onderdak nodig en wilde mijn nieuwe leven samen met mijn baby goed oppakken. Daar had ik hulp bij nodig. De Nederlandse taal beheerste ik onvoldoende om goed te begrijpen wat hun plan was. Via hen ben ik geplaatst in een moeder-kind opvang. Een huis waar de verwarming al weken kapot was, terwijl het buiten heel koud was. Als ik daar wat van zei, werd me verteld dat ik niet zo moest zeuren Ik mocht blij zijn dat ik een dak boven mijn hoofd had. Al snel merkte ik dat hier geen ‘gewone’ vrouwen woonden. Het bleek een moeder-kind huis voor vrouwen met psychiatrische problemen te zijn. Ik voelde me er niet op mijn gemak, een thuis werd het niet. Tijdens alle gesprekken die ik voerde, werd duidelijk gemaakt dat wanneer ik niet mee zou werken, mijn baby afgepakt zou worden. Ik moest een psychiater zien, ik moest naar bevallingsbegeleiding om me voor te bereiden op pijn bij de bevalling. Dat wilde ik niet, omdat ik helemaal niet bang was voor pijn bij de bevalling. Dat hoort erbij; moeder natuur heeft ons zo gemaakt dat we dat aankunnen. “Als je weigert, dan brengen we je kind naar een pleeggezin,” vertelde mijn begeleider me. Het was een paar weken voor de bevalling.

Ik werd zo kwaad door die uitspraak, dat ik met kracht opstond, waarbij de stoel waar ik op zat met een klap op de grond belandde. In plaats van dat ik de stoel oppakte, liep ik naar mijn kamer. Dat is mijn grootste fout geweest. Vanaf dat moment had ik het stempel ‘agressief’. Daar kwam ik vanaf toen niet meer vanaf.

3 december zou ik bevallen en op 29 november ben ik naar het ziekenhuis gebracht. Er was een ander begeleider mee gekomen, een die normaal heel rustig was. Ze vertelde me dat het bezoek een standaard controle was. Ik kreeg een infuus zonder dat ze me vertelden waar dat voor was. Ik had mijn ex-vriend beloofd bij de bevalling te zijn, zo ook mijn beste vriendin. Hen mocht ik niet bellen. Zij waren niet welkom. De baby zou sowieso nog lang niet geboren worden, vertelde ze me. Mijn begeleider zat maar niet stil op haar stoel, ze was zo nerveus dat ik haar vroeg de kamer te verlaten. Ik kreeg veel pijn en haar onrust kon ik niet gebruiken. Het werd donker en zo lag ik uren alleen in een donkere kamer, met een infuus in mijn arm en banden rond mijn buik.

Op 30 november is in de vroege ochtend mijn prachtige zoon Eddine geboren.Vanaf het moment dat hij op mijn buik is gelegd, was ik zo verliefd en blij, dat gevoel kan ik niet in woorden uitdrukken. Zeven minuten mocht ik hem bij me houden. Zeven minuten klopten onze harten tegen elkaar aan, met alleen huid die ons scheidde. De gynaecoloog kwam binnen en vertelde me dat Eddine in het vruchtwater had gepoept, hij zou hem even meenemen. Wikkelde hem in een doek en liep weg. “Ik wil mee,” riep ik nog, want ik wilde mijn baby niet alleen laten. “Ga jij maar rusten, geen zorgen, je krijgt hem zo weer terug,” zei de dokter. Niet veel later liep er een man mijn kamer binnen. Met een maxi cosi in zijn hand. Ik vroeg wie hij was en hij vertelde me dat hij van Jeugdbescherming was en dat hij Eddine mee zou nemen. Er bleek een uitbuikplaatsing te zijn aangevraagd voor Eddine. Zijn stem klonk ijzig kalm. Ik had geen idee wat het betekende, maar wist dat het niet goed was. De dokter kwam binnen en droeg Eddine over aan de man die er razendsnel vandoor ging.

Ik wilde erachter aan rennen, maar de dokter hield me tegen. “Je kunt niets meer doen, je baby is weg,” zei hij terwijl hij een kneepje in mijn hand gaf. Hij was wel vriendelijk en ik zag dat ook hij het moeilijk vond. Ik gilde alles bij elkaar, zo machteloos voelde ik me. Ik belde mijn ex die ongerust was geweest, omdat ik hem niet gebeld had om bij de bevalling te zijn. Onze zoon was meegenomen naar een onbekend adres. Dit adres bleef onbekend omdat ik ‘agressief’ was geweest tijdens het ‘stoelincident’.
Een paar uur later belde een mevrouw die vertelde dat ze de voogd was van Eddine en dat hij naar een pleeggezin is gebracht. Mijn zoon, bij onbekende mensen. Ik mocht hem voorlopig niet zien. ‘Veel sterkte,’ zei ze voor ze het gesprek beëindigde. Ik had binnen vier uur een advocaat geregeld, nog vanuit het ziekenhuis. Niemand vertelde me waarom ze Eddine hebben afgenomen. Het waren de donkerste dagen, weken en later maanden van mijn leven. Drie maanden waarin ik elke dag gekolfd heb om hem moedermelk te geven. Omdat dat zo goed voor hem was.

Het was het enige dat ik voor hem kon doen. Mijn enige verbinding. De pleegouders weigerden uit praktisch oogpunt Eddine mijn melk te geven.

Na twee weken mocht ik Eddine zien. Een half uur lang, onder toezicht en op een adres van Jeugdbescherming. Ik mocht hem niet verschonen, wilde mijn zoon zo graag zien, ruiken en voelen. Er werd een bezoekregeling bepaald, elke week een half uur met andere mensen erbij. Het waren moeilijke momenten.

Het enige dat ik wilde was Eddine meenemen naar huis. Hij hoorde bij zijn moeder, niet bij vreemden. Wekelijks stuurde de pleegmoeder mij een foto van Eddine en in elke mail schreef ze dat hij zo verdrietig was. Ik kon daar niets mee. Deze informatie brak mijn hart. Omdat de voogd, die ook behoorde op te komen voor mij, om mijn leven op de rit te krijgen, niets voor ons deed, sterker, deed geloven dat we nooit meer samen zouden komen, is er een andere voogd aangesteld. Van een andere organisatie: SAVE. Zij luisterde echt naar me en bracht me direct in contact met het Babyhuis in Dordrecht. Een dag later kwam ik op intake. In mijn dossier stond dat ik agressief ben en daardoor een gevaar ben voor mijn kind. Rianne, de gedragswetenschapper van het Babyhuis, keek verder dan die letters in het dossier.
Ze stelde veel vragen, luisterende naar mijn kant van het verhaal. Diezelfde week hoorde ik dat ik mocht komen.

E.

Mijn moeder en stiefvader vertelde tegen mij dat blanke mensen racistisch zijn. Dat ze bruine mensen niet gaan helpen. Mijn stiefvader zei tegen mij dat schulden hebben normaal is, dus ik wist niet beter. Ik dacht ook dat het normaal was. Op school ging ik alleen maar met bruine klasgenoten om, ik durfde niet met blanke mensen te spreken.

Voordat ik naar het Babyhuis kwam, was ik bang. Ik dacht dat er alleen maar moeders zouden wonen die egoïstisch waren, voor zichzelf en hun kind zorgen maar niet naar andere mensen omkeken. Toen ik de eerste dag kwam voor mijn afspraak, voelde ik al dat dit niet zo was. De mensen in het Babyhuis waren heel erg aardig. Toch was ik nog bang en dat bleef nog wel even aanhouden. Ik was heel stil aan het begin en durfde niets te zeggen. Er waren 2 moeders die heel gezellig waren, ze spraken met me en lachten ook. Ik kon hier zeggen wat ik wilde, ik kon mezelf zijn en grapjes maken.
In het Babyhuis helpt iedereen je. Het kernteam, de vrijwilligsters en de moeders. Ze hebben mij nooit geslagen, nooit geschreeuwd, ik heb nooit ruzie gemaakt en er werd altijd echt geluisterd. De mensen vonden het zelfs leuk om met mij te praten. Toen ik naar IW (individueel wonen) ging, kwamen ze zelfs nog om op mijn deur te kloppen en te praten.

Het heeft gevoeld als een stukje hemel op aarde, dit jaar dat ik in het Babyhuis heb gewoond. Het was altijd gezellig en er waren altijd mensen die aandacht voor mij hadden. Er werden leuke dingen georganiseerd, het was leuk om te sporten en met elkaar te eten. Met de andere moeders ging ik naar buiten om te chillen.

Ik ben al twee jaar niet geslagen. Mijn moeder heeft mij voor het laatst geslagen, ik zat helemaal onder het bloed. Toen heb ik gezegd, dit is niet normaal meer. Maar ik kon niets anders. Totdat het Babyhuis mijn leven voorgoed heeft veranderd.

Ik heb gezien dat blanke mensen niet racistisch zijn. Ze accepteren je zoals je bent, lang, kort, dik, dun, blank, bruin.

En nu heb ik mijn eigen huis. Ik mis het Babyhuis nu al heel erg. Maar ik beloof dat ik terug zal komen en zal bellen als het nodig is. Want het Babyhuis vergeet ik nooit. Nooit! Het is mijn eerste (t)huis geworden.

Lieve groet, E

Charlotte

Wij kunnen niet in woorden uitdrukken hoe dankbaar wij zijn voor de liefdevolle zorg die Caden en wij van jou hebben mogen ontvangen. Caden is een blije baby en mama is weer de vrolijke mama voor alle kindjes geworden. Een hecht, gelukkig gezin hebben wij kunnen vormen in de afgelopen 4 maanden. We zullen jou en het babyhuis nooit vergeten.

Heel veel liefs van Marcel, Charlotte en alle kids

Anoniem

Ik kan het Babyhuis zeker aanbevelen aan moeders of zwangeren die op het moment geen stabiele woonsituatie hebben voor henzelf en hun baby. Het Babyhuis is echt een veilige haven waar je kan leren om te gaan met je kindje. Ik ben blij dat ik hier zit als moeder van een tweeling. Ik heb er heel veel aan gehad en nu mag ik binnenkort naar mijn eigen huis.

Anoniem

Lieve mensen van Het Babyhuis,
Na een hele moeilijke start van onze dochter zijn wij terecht gekomen bij het Babyhuis. Ze was toen 9 weken oud. We zijn ontzettend warm onthaald en goed opgevangen. In Het Babyhuis is aandacht voor de moeders met hun baby’s. Alle lieve medewerkers, vrijwilligers en stagiaires doen hun uiterste best om je gerust te stellen en je op je gemak te laten voelen. De sfeer is warm en huiselijk. Als je binnenkomt voelt het net alsof er een warme deken over je heen valt. Je wordt met zorg en liefde omringd. Ieder woont in het Babyhuis met haar eigen problemen, maar het team doet er alles aan om je daarbij te helpen en te ondersteunen waar mogelijk. Met al je vragen kan je bij hen terecht.

Anoniem

Je bent aangekomen op de website van het Babyhuis en ik kan je vertellen dat het Babyhuis een erg leuke, stabiele, gezellige en veilige omgeving is. Je hebt hier alles wat je nodig hebt. Voor de verzorging van jou en natuurlijk van je kindje maar ook heb je hier alles om de ontwikkeling van je kindje te stimuleren.

Ik zelf ben een moeder van 28 jaar en ik heb een prachtig dochtertje van bijna 4 maandjes oud. Ik zit nu anderhalve maand in het Babyhuis en ik heb het niet anders ervaren als gewoon leuk en gezellig! Ik ben in het Babyhuis gekomen omdat ik door omstandigheden tijdelijk geen huisvesting had. Het Babyhuis heeft mij in die tijd van nood zo ontzettend goed geholpen en daar ben ik erg dankbaar voor. Hier in het Babyhuis heb je het geschikte hulpaanbod dat bij jouw zorgbehoeften past. Het team, de vrijwilligers en de andere moeders staan voor je klaar wanneer dat nodig is. We zitten vaak met zijn allen gezellig op de bank te kletsen of een filmpje te kijken. Koken en eten doen we ook gezamelijk. Het heeft hier een gezellige en huiselijke sfeer.
Ik ga binnenkort het Babyhuis verlaten want ik heb inmiddels een woning voor mij en mijn dochtertje maar ik ga hier zeker blijven langs komen.
Ik ben het Babyhuis dankbaar!

Wij hebben ons verblijf in het Babyhuis als heel fijn ervaren. We waren ontzettend blij dat het Babyhuis bestaat, want anders hadden we niet zo snel een oplossing kunnen vinden voor onze situatie. Groot voordeel van het Babyhuis is dat er nauwelijks wachttijden zijn. Wij kwamen de ene dag op intake en de volgende dag mochten we al komen.
Nu we weer helemaal thuis zijn kijken we met een positief gevoel terug op ons verblijf in het Babyhuis. Het is absoluut een aanrader!

Tot slot willen we hierbij alle medewerkers, vrijwilligers en stagiaires bedanken voor hun warme betrokkenheid!
Liefs van B. en E. en een hele dikke knuffel van Y.

A en M

Het is heel gezellig in het Babyhuis!! Met alle moeders wordt veel gepraat en gelachen. In het Babyhuis leer je kaarten, verven, tekenen, koken, sporten, afvallen en nog veel meer! Ook is het natuurlijk heel belangrijk en fijn dat er belangrijke dingen worden verteld en geleerd over hoe je met je kindje om moet gaan, bijvoorbeeld als hij verkouden is. Dat is super handig, want in je eentje zou je gelijk naar de huisarts gaan. Wanneer het lekker weer is buiten gaan we lekker naar buiten met alle moeders, baby’s, vrijwilligers en stagiaires. Af en toe gaan we winkelen. Het is gewoon ontzettend leuk en gezellig. Er zijn allemaal aardige vrijwillgers en stagiaires in het Babyhuis en Ria is heel lief voor ons. De regels in het Babyhuis zijn netjes en mooi. Wat ook erg leuk is dat we veel leren over andere culturen, zeker met het eten. Iedereen heeft zijn kookbeurt en maakt dan gerechten klaar van zijn land. Dat is echt lekker. In het Babyhuis kan je uitrusten, het is heel mooi en je leert veel en wordt geholpen met alles waar je zelf niet uitkomt. Er wordt goed gecommuniceerd met elkaar, en we hebben respect voor elkaar en lief doen tegen elkaar. Soms ontstaan heel mooie vriendschappen.